Stefanie van Kasteel schrijft opwindende, spannende erotische romans. Dit is alweer haar vierde boek. Eerder schreef ze ‘De Kunstenaar ’ (2015), ‘De Vlucht ’ (2016) en de historische erotische roman ‘Duna’ (2019).
Ook in haar nieuwe boek ‘Symbool van macht’ speelt ze met zinnenprikkelende macht en onmacht binnen relaties en combineert ze haar kennis van en passie voor geschiedenis tot een zeer lezenswaardige thriller.
Hieronder vindt een opwindend deel uit haar roman "Symbool van macht".
Inhoud van het boek in het kort:
Linde is archivaris, en werkt samen met haar beste vriend en collega Joshua in en klein museum voor landkaarten en oude ansichtkaarten. Tijdens het opruimen van één van de vertrekken vinden ze een eeuwenoude Franse landkaart met daarop, vermoedelijk, een tunnel en een vreemd symbool. In diezelfde tijd ontmoet Linde de knappe en mysterieuze Frederik die haar al snel meesleept in een sexy machtsspel.
Archeoloog en wetenschapper Remco die de kaart onderzoekt, is geïntrigeerd en stelt een avontuurlijke vakantie voor naar de Dordogne om de geheimen van de kaart te ontrafelen.
Wat een opwindende en uitdagende vakantie had moeten worden, ontaardt in een ware nachtmerrie.
Het boek is te koop in onze winkel.
Ook al was het maar een kilometer of twee fietsen naar haar huis, dat kleine stukje te worden vervoerd in zo’n chique auto die over het asfalt zoefde, gaf Linde een gevoel van luxe. In het centrum van de stad was het onzinnig om een auto te hebben, het station was dichtbij en parkeren kon je toch nergens. Ze ging lekker onderuitgezakt op de leren stoel zitten en genoot van de lichtjes van de stad en de zachte muziek uit de boxen. ‘Wat heerlijk dit, Frederik. Het is een eeuwigheid geleden dat ik in een auto heb gezeten, zullen we nog een rondje extra doen?’ Linde durfde hem, onder invloed van de drank, ondeugend aan te kijken. Hij keek lachend opzij.
‘In ruil voor een drankje bij jou thuis, rijd ik nog een rondje. Deal?’
Linde lachte en knikte.
‘Deal!’
‘En waar mag uw nederige taxichauffeur u naartoe brengen?’
‘Naar de snelweg. Laat maar eens zien hoe hard die dure bak van jou gaat!’
Het was al tegen half twee toen Linde de sleutel in de voordeur stak en die opende. Ze stapte de lange hal met de oude marmeren tegels binnen.
‘Weet je zeker dat je nog een drankje wil, Frederik? Het is al best laat.’
Hij knikte en vergrendelde met een kort bliepje zijn auto die hij bij gebrek aan een parkeerplaats half op de stoep voor de deur had geparkeerd. In haar woonkamer had Linde een lamp in de hoek laten branden. Het warme licht verspreidde een zachte gloed door de kamer. Het oude pand aan de gedempte gracht had hoge ramen en plafonds met lijsten en ornamenten. Het was niet groot, eerder knus. Een badkamer, een inloopkast, een grote slaapkamer en een ruime keuken. Linde woonde er al een jaar of tien. Boven haar woonde jonkvrouw Bichon-Vischesteyn die de twee bovenste verdiepingen had. Zij had haar ingang aan de achterzijde van het pand. Heel soms ging Linde wel eens een kopje thee drinken bij de oude adellijke dame die altijd vol zat met verhalen over de koninklijke familie en hun escapades in de periode dat ze in de stad studeerden.
Frederik stond met zijn handen op zijn rug de oude landkaarten te bekijken die Linde ingelijst aan de muur had hangen.
‘Heb je die uit het museum gestolen?’ Hij keek haar lachend aan.
‘Nee, die heb ik op een brocante markt gevonden. Mensen weten vaak niet wat ze wegdoen.
Suf, hè?’
Ze tikte met haar vinger op het glas van een ingelijste, zeer gedetailleerde kaart.
‘Bekijk deze eens. Dit is de oudste landkaart van de Zuidelijke Nederlanden. De kaart stamt uit 1557. Het is een kopie, hoor. Het origineel werd ooit gevonden door een antiquair uit Breda, in een oud boek dat hij op een beurs had gekocht. Ik kan uren naar deze kaart kijken en elke keer ontdek ik iets nieuws. Bij elke plaats staat er iets bijzonders, een kerkhof, een
kasteel en kijk... dit is de Spaanse vloot.’
Linde tikte met haar nagel op het glas. Op de kaart stonden aan de linkerzijde kleine, met dunne pen, getekende bootjes.
‘En dit hier is de haringvloot. Daar zie je de steden Rotterdam, Dordrecht. Zelfs Trier en Calais staan op de kaart.’
Frederik keek naar haar gezicht dat straalde van enthousiasme.
‘Zeg, dat drankje dat mij is beloofd na dat huzarenstuk op de A12... denk je dat ik dat nog krijg?’ Hij wees op het glas dat ze in haar handen had. Linde gaf hem het glas whisky.
‘Sorry, als ik over mijn landkaarten begin, vergeet ik alles om mee heen.’
Frederik keek haar gespeeld streng aan en zei: ‘Ook mij dus. Fraai is dat. Daar moet ik blijkbaar iets aan gaan doen.’
In één teug dronk hij zijn whisky, zette het glas leeg terug op de sidetable en pakte de polsen van Linde vast.
‘Heb je er bezwaar tegen als ik het meisje van de landkaarten ook aan een nader onderzoek
ga onderwerpen?’
Linde keek in zijn donkere ogen en rook opnieuw de kruidige geur van zijn eau de toilette. Hij stond zó dichtbij en keek haar zó indringend aan dat ze er een beetje duizelig van werd. Om onder zijn blik uit te komen wilde ze een stapje naar achteren zetten, maar daarop greep hij haar pols stevig vast.
Linde voelde haar hart even overslaan toen hij zijn warme lichaam tegen het hare duwde. Hij liet haar pols los, legde zijn hand op haar achterhoofd en trok haar naar zich toe. Hij drukte zijn lippen op de hare en met zijn tong opende hij haar mond. De kracht en de zekerheid waarmee hij zijn handelingen omlijstte deden Linde rillen en ze liet zich willoos in zijn armen trekken. Ze kreunde zachtjes toen hij zijn handen onder haar coltruitje stak. Met gemak opende hij met één hand haar beha, omklemde haar borst en rolde met zijn duim en wijsvinger haar tepel.
Linde voelde voor het eerst in tijden haar clitoris echt tot leven komen, een zacht aangenaam gloeien. Ze was warm en loom door de manier waarop Frederik haar stuurde en in een heerlijke roes door de alcohol.
‘Kleed je uit, Linde.’
Frederik onderbrak haar gedachten en duwde haar een stukje van zich af. Even werd ze van
haar stuk gebracht.
‘Sorry, wat zeg je?’
‘Laat me dingen niet tweemaal zeggen, Linde.’
Zijn toon was strenger en Linde begreep niet goed waar dat vandaan kwam.
‘Zullen we niet naar de slaapkamer gaan?’ Ze hoorde haar eigen stem een beetje trillen.
Frederik keek haar aan, maar zei niets. Het maakte Linde ongemakkelijk en ze voelde haar opstandigheid groeien. Ze moest deze man direct de deur wijzen. Niemand sprak zo tegen haar en zeker niet in haar eigen huis, nota bene! Maar er was iets in deze arrogante man, of ‘die kakker’ zoals Joshua hem noemde, wat haar intrigeerde, waar ze meer van wilde weten.
Ze stond in dubio. Zou ze hem de deur uitgooien of doen wat hij van haar vroeg?
Met twee handen trok ze het zwarte coltruitje over haar hoofd en bevrijdde haar borsten uit de voorgevormde beha die toch al los om haar lichaam hing. Ze trok haar sokken uit en wierp die in de hoek. Haar spijkerbroek knoopte ze open en trok ze naar beneden. In alleen haar slipje stond ze voor Frederik en keek hem vragend aan.
‘Ben je uitgekleed?’
Iets in de toon van zijn stem deed Linde huiveren. Ze knikte, maar vroeg zich direct af of ze wel het goede antwoord gaf.
Hij zette een stap naar voren, pakte opnieuw haar polsen, draaide haar om met haar rug
naar zich toe en duwde haar over het zachte cognac-kleurige suède van haar bank. Het leer voelde eerst koud aan haar buik, maar nam al snel de warmte van haar lichaam over. Linde rilde even, maar ze voelde zichzelf geil worden.
‘Ben je uitgekleed?’
Linde probeerde ‘nee’ te schudden, maar haar hoofd rustte ondersteboven tegen de leuning van de bank.
‘Ik zal je helpen uitkleden, Linde.’
Met één ruk trok hij het slipje van haar billen. Linde hoorde de stof eerst kraken en daarna scheuren. In haar blote billen lag ze weerloos voor hem.
