Mijn appartement is lastig te vinden. Je moet een druk plein over, zigzaggend langs terrassen, marktkramen en straatverkopers met de meest wanstaltige prullaria. Links zie je een smal straatje met op de hoek een ouderwetse bakkerij, waar ze de lekkerste maritozzi en de beste koffie verkopen. Na vijftig meter over de gladde keien in de nauwe steeg zie je aan de linkerkant een kleine portiek afgesloten door een sierlijk traliehek.
Met enige kracht gaat hij piepend en schurend open. Als je de gewelfde gang doorloopt en het kleine stenen trappetje naar links neemt, tref je daar een blauwe deur. Geen naambordje, alleen een koperen klopper met een leeuwenkop. Drie keer kloppen.
Mijn klanten vinden mij als ik de grens naar het mini staatje met de grote macht oversteek, op mijn vaste terras ga zitten, mijn lange benen laat bruinen in de zon en mijn lange blonde haar naar achteren strijk. Ik weet welke uitwerking ik heb op mannen. Mijn geveinsde verlegenheid, mijn half geloken ogen, pronte borsten en smalle taille.
Ze kunnen me niet weerstaan, ook deze mannen niet. Zoals Jezus zei: ‘Wie een vrouw aanziet om haar te begeren, heeft reeds overspel in zijn hart met haar gedaan.’ Deze mannen gaan vreemd. Het is niet hun vrouw die ze bedriegen, maar hun Heiland, hun Herder, maar toch brandt het kaartje met mijn telefoonnummer dat ik achterlaat op hun
tafeltje als het hellevuur in hun zak.

Drie korte kloppen. Ik weet wie het is. Pascal. Hij kan de begeerlijkheid des vleses niet weerstaan. Zijn naam klinkt Frans, maar Hollandser krijg je ze niet. Bijna twee meter lang, verweerd blond haar, blauwe ogen. Als hij een spijkerbroek zou dragen zou je denken dat hij een surfer is. We zijn even oud. Zijn wereld die zorgt voor zielenrust, mijn wereld die deze voor even verstoort. Een zorgzame, lieve man die op de zo kenmerkende zalvende toon tegen mij spreekt.
Soms noemt hij me Maria. Als hij deze naam uitspreekt, voel ik hem zachter worden. Alsof het een verantwoording is naar zichzelf: HIJ deed het ook. Zijn Heiland had ook Zijn zwakheden. Dan kust hij me, streelt hij mijn borsten. Maar dat eerste moment dat ik weer naakt voor hem sta, worden zijn ogen donkerblauw en openbaart zijn duivel zich.
Zijn klauwende vingers in mijn borsten. Zijn hongerige beet in mijn tepels. Zijn stevige grip in mijn haren waarmee hij mijn mond naar zijn pik stuurt. Het enige moment waarop ik zicht krijg wat er zich onder zijn zwarte soutane bevindt. Hij is dik en lang. Hoe dieper hij in mijn keel neukt en ik steeds moeizamer ademhaal, hoe meer ik hem voel zwellen. Heel soms prevelt hij: ‘Kindje, kindje’. Het klinkt troostend, maar is een voorbode van zijn eigen inferno. Zijn inwendige vuur dat alleen geblust kan worden door zijn rechterhand. Zijn linker heeft mijn polsen op mijn rug stevig omvat. Zijn slaan dat rustig begint, afwisselend van de ene naar de andere bil. Ik hoor hem mompelen.
Eerst zachtjes, maar steeds luider. Een monotoon, harder wordend geluid en toenemend tempo. Als een trance waarin wij ons samen bevinden.
Dan stopt het slaan. Hij grijpt mijn haren, zet me op mijn knieën voor het bed en drukt zich met kracht in mijn kontje. Zijn hand voor mijn mond weerhoudt mijn schreeuw.

Het geluid van de blauwe zware deur die open gaat is nauwelijks te negeren. Het schrapen van hout over de marmeren plavuizen. Als aanzwellend onweer. Er is maar één iemand die een sleutel van mijn appartement heeft en dat is niet de man die geconfronteerd mag worden met dit tafereel. Ik wil me losrukken, maar de handen van Pascal duwen mijn buik verder het matras in en hij stoot zich voor de zoveelste maal in me. Het zachte ruisen van zware stof komt dichterbij en ik zie een stukje van de paarse zoom van zijn soutane en rode schoen. De stof wordt omhoog getrokken en al snel vult de kamer zich met zijn kreunen.
Pascal verstijft van schrik, maar voordat hij zich uit mij kan trekken, voelen we beiden een geruststellende hand op ons hoofd: ‘Dit wonder, mijn kinderen, bestond al voor de zondeval. Laten we haar koesteren.’